جهان هستی هوایت را دارد*

از اینکه در چنین دنیای شگفت انگیزی زندگی میکنم خیلی خوشحالم. قوانین هستی خیلی عجیب است. جهان با زبان مرموزی با آدم ها صحبت میکند. اما وقتی به جریان ابدی و متوقف نشدنی آن احترام میگذاری، تسلیم میشوی، خیره میمانی و همه ی این مخلوط را میپذیری، کم کم آن زبان مرموز رازهای ناشناخته اش را برایت نمایان میکند و کل جهان تبدیل میشود به سرود مقدسی به زبان تو. 

از تجربه ی آن شب به بعد، و دقیقتر بخواهم بگویم، از چند روز پیشش که ناخواسته سفر شروع شده بود، همزمانی ها اطرافم پر شده اند. انگار قدم های مسیر برایم نشانه گذاری شده است. اگرچه همچنان قوتِ قلب بیشتر از جهان طلب میکنم چون گاهی هنوز از اینکه بعد از این چه میشود احساس ترس میکنم. اما در اعماق قلبم میدانم که توسط خداوند به جایی که باید بروم، با بالاترین سطح آگاهی خود، در راستای به فعل در آمدن بیشترین ظرفیتی که دارم، هدایت میشوم. 

* عنوان از کتاب فوق العاده ی گبریل برنستین، جهان هستی هوایت را دارد، ترجمه ی زهرا صادقی، نشر میلکان.