We have met before

ناگهان فقط دانستم که باید بدوام. مهم نبود که تا پیش از آن عضلاتم در خواب نازِ غوطه‌وری بودند و گاه گاه با کششی و پرشی پلک باز میکردند که ببینند دقیقا چه کسی جرات کرده بیدارشان کند. و مهم نبود که در روزهای سرد ِپی در پیِ بارانی بهار بودیم، که آسمان را سایه ی ابرهای کم نور باوقار کرده بود و شهر از دلهره ی بیماری و سرما، خالی و آهسته از تمام رفت و آمدها نفس میکشید. هیچکدام از این واقعیت ها، در کنار نداشتن کفش مناسب دویدن، و البته، زن بودن _به تن کشیدنِ نگاه ها/سنگینی نفس ها_ اهمیت نداشت. چهار روز پیش، کاپشن دوروی کرم-زرشکی ام را پوشیدم. کلاهش را تا بالای عینک _روی چشم ها_ پایین کشیدم و دویدم ..

در رویاهای کودکی ام از بین تمام قدرت های ماءورایی که یک کودک میتوانست آرزویش را داشته باشد، من فقط دو چیز میخواستم؛ قدرت نامرئی شدن و توانایی بینهایت سریع دویدن. حالا که فکر میکنم میبینم هردو از یک جنس بوده اند. من نامرئی بودن را میخواستم تا به راحتی در دنیای پنهان خودم، به تماشای جهان بنشینم. بدون اینکه مجبور باشم هیچ انسان دیگری را در خلوت خودم بپیذیرم. نگران ِنگاه و درگیر پاسخ دادن به سوال یا لبخندی باشم. دنیایی ابدی برای خودم. دومی را میخواستم تا هروقت اراده کردم فقط بدوام، بدوام، بدوام و از همه چیز دور شوم. تا دیگر هیچی اطرافم باقی نماند. 

توی این چهار روز، هر روز مثل یک Wanderer ِواقعی، اطراف خانه دویده ام. نفس زده ام. و برایم مهم نبوده که پاها من را کجا میبرند. آدم های اطرافم کجا و کی هستند. این حس رهایی را دوس دارم. باقیش برام مهم نیست. البته برای منی که قبل از هر کاری اول خوب درمورد موضوع مطالعه میکنم و ابعاد مختلف آن را بررسی میکنم، خلاف همیشه بود. اینبار اول دست به عمل زدم. بعد رفتم سراغ کتاب و ویدئو و سایت. چقدر هم اینکار را دوست دارم. اینکه اطلاعات را شبیه کامل کردن ذره ذره ی یک تابلوی نقاشی، کنار هم جمع میکنی و بعد نسبت به آن موضوع، دید متفاوتی پیدا میکنی. و میبینی چه جنبه های پنهانی مهم و ریزی داشته که که بعنوان یک تماشاچی یا ناظر، اگر هیچ وقت درگیر موضوع نمیشدی، متوجه آن ظرایف و اهمیت ها هم نمیشدی. 

حالا دفتری کنار گذاشته ام برای نوشتن داستان ِدویدن هام. نمیدانم این میل غلیظ، تا کی ادامه پیدا کند. میخواهم به آن پایبند بمانم و براش تلاش کنم.