خواب چ.ر.ی.ک.ی

ذهنم خیلی مشغول است. دیشب تمام مدت خواب میدیدم دارم از دست عده ای فرار میکنم. از بام ها خانه به خانه میپریدم. بدون پول و آب و غذا دنبال سرپناهی بودم تا نجات پیدا کنم. انقدر خانه به خانه پریدم و دویدم که به کوه های شمال تهران رسیدم و کمی آسوده شدم که بالاخره از همه دور شدم. توی خواب هوش خوبی جانم را گرفته بود. مغزم به حرکت افتاده بود برای بقا و با خلاقیت از همه چیز استفاده میکردم.

ذهنم خیلی مشغول است. در حین اینکه چیزی مینویسم، کتابی معرفی میکنم، چیزی میخوانم یا سخنرانی ای میکنم و با سرخوشی به فکر فلان جشن و مهمانی لباس انتخاب میکنم و دور دوستان چای و فهوه مینوشیم، درست وسط تمام این کارها، به این فکر میکنم که چطور در همین لحظه در جاهای مختلف کشور، شهرها، و در جهان مردم درگیر استبداد و ظلم عظیمی هستند و من اینجا نشستم و بی خبر؟

از خودم میپرسم که پتانسیل من چقدر است؟ حد ظرفیت انسان بودن در وقت بحران و سختی تا کجاست؟ چرا تا بحال در هیچ چالشی قرار نگرفته ام؟ چرا خودم را نمیشناسم؟ چرا به سخت جانی و ریشه و بن داشتنم، مطمئن نیستم؟ و میترسم. از اینکه با ورزش بادهای بحران و ترس، تمام برگ های باورم بریزد و درخت اعتقادم از ریشه کنده شود. چرا من در بیست و هفت سالگی، نباید هیچ آزمونی از سر رد کرده باشم که اینطور به خودم نامطمئن باشم؟ این چه بزرگ شدن و قد کشیدنی ست پس؟

به کلمات «باور» و «اعتقاد» فکر میکنم و میبینم این کلمات، در کنه خود تک کلمه نیستند. این ها هرکدام کتابی هستند که پشت شان، جسارت، هوش، نرمی، قدرت، ایستادگی و کاربلدی خوابیده. دلم میخواهد چنین آدمی باشم. و برای جمع کردن تمام این ها، یک کلید لازم است؛ اشتیاق، و آگاه شدن در سکوت، تا یک مرزی. و سپس پر شدن ِظرف ِهوش، آگاهی و حوادث رد شده بر مردم در طول تاریخ. درنگ کردن و در سکوت، درآوردن تمام آن ریز طرح ها تا شکل گیری طرح های بزرگ و تکرار همه ی این احوالات که نام تمام این مخلوط شده "تاریخ". و بعد از تمام این ها دست به کارها بردن.

دست به کارها بردن از چه راه؟
من مفتون تولید محتوا هستم. ارائه و سر ریز ِنیک. ایده پردازی تا مرحله ی اجرا. اما نیاز به خرد متفاوتی دارم. خردی که کمک کند بفهمم کچا باید سکوت کنم، کجا باید دست به قلم ببرم، کجا باید مبارزه کنم، کجا باید فریاد بزنم و کجا باید جان دهم.