جهان در هزار هیئت

به معنای کلمه شبیه ماهی هایی هستیم که در اقیانوس شنا می‌کنیم و مدام از هم میپرسیم که هیچ ایده ای نداریم که آب چیه، آب کجاست و اصلا چقدر ما گمشده ایم که نمیدونم چجوری باید پیداش کنیم!
این داستان منه با جهانی ِکه هر لحظه داره اطرافم اتفاق میفته. وقتی نیمه‌هشیار، بین تخت مریض های icu راه میرم، برای کنترل علائم حیاتی و وضعیتشون نوت میذارم تو پرونده و دعوای پرستارها رو بالاسر اون جسم های در حال احتضار تماشا میکنم، در آن واحد به تمام مردمی که خارج از اون سالن ِچند متری در طبقه ی دومِ یکی از بیمارستان ها تو ناکجای تهران فکر میکنم که در رفت و آمد و نفس کشیدنن، و سعی میکنم برای این مخلوط عجیب، اسمی، مفهومی، دستاویزی پیدا کنم تا بتونم زیربار این سنگینی دووم بیارم، در حین همه ی این لحظات، زندگی با تمام اشکالش، با صورت های تکرارشونده ش از تولد و مرگ، از هزاران جهت منُ احاطه کرده و در بند بند سلول هام وجود داره. و من همچنان سوال میپرسم، سوال میپرسم، نگاه میکنم، جست و جو میکنم، پیدا نمیکنم، چیزی نمیبینم، گمشده دنبالِ آبی میگردم که دارم توش شنا میکنم .. 

Sound healing...