ر.

رزمین؛ منو به حرکت وامیداره. برای من زیادی "گرسنه" ست. زیادی به کنش میندازه. برای منی که برچسب ِ"من سرعتم انقدر بالا نیستم/من یکم زمان بیشتر میخوام/من کندم" رو خودم زدم، گردش ِحسی و انرژی و برخوردیش، زیادی بالاست. اما در ادامه میبینم که من واقعا با اون برچسب ها همخونیِ کامل ندارم. من توی درمانگاه، در برخورد با بیمارها، توی اورژانس، همیشه تند و فرزم. زود مطلبُ میگیرم، زود اقدام لازمُ میکنم و لفتش نمیدم. 
وقتی بهش میگم برای من ترسناک/خطرناکه، اون ناراحت میشه و فک میکنه من اونُ ناامن دونستم. نمیدونه من دارم از یه محدودیتی تو خودم حرف میزنم؛ محدودیتِ مواجهه. منُ وادار میکنه به تصمیم گیری. به اینکه جنگجومو هی بیرون بکشم و در مقابل پرتاب هاش بایستم. حالا که نگاه میکنم میبینم اونجور هم بد نیست. چالش بامزه ایه. همیشه بعدش که داد میزنم و عصبانی میشم و توضیح میدم، و از مسئله رد میشیم، میبینم چه انرژی ی بامزه ای جابه جا شده. چیزی بینمون وصل تر شده. 

Sound healing...